دوبيتي هاي سروده ي صفرعلي كشوري احمد در سال 1386
دوبيتي هاي سروده ي صفرعلي كشوري احمد در سال 1386
جهان يكسر به كام اهل كين است فلك نادان پسند وسفله بين است
همين بس در جفاي چرخ دنيا كه اهل دين ودل گوشه نشين است
علي جان اي دواي دردمندان دلت درد آشناي دردمندان
دلم از كوفيان جور دنيا گرفت اي باوفاي دردمندان
من آن درويش خاكسترنشينم كه اوضاع فلك را تيره بينم
شكسته سنگ محنت شيشه دل به غارت برده دنيا ملك دينم
زمانه همچنان با چشم خيره شده برمردمان همواره چيره
خدايا ديده ي دنيا پرستان نگردد پر مگر با خاك تيره
روزگاري آدمي كالا نبود عيش او جز عالم بالا نبود
گر نمي خورديم فريب اهرمن حال ما اينگونه جون حالا نبود
زدنيا رزق غم برخوان دلهاست پس از غم خستگي مهمان دلهاست
چو از درد زمان آسايشي نيست فقط ياد خدا درمان دلهاست
الا اي خفتگان شهر دنيا بترسيد از عذاب وقهر دنيا
چه غافل مانده ايد اي بينوايان زفكر آخرت از بهر دنيا
به دنيايي كه آزادي در آن نيست دلي كه وا رهد از اين جهان كيست؟
بدون عشق وايمان وعدالت در اين زندان چگونه مي توان زيست؟
اگر در ظلمتي دورم خدايا بكن شايسته ي نورم خدايا
وگر شايسته ي نورت نباشم بگردان لايق گورم خدايا
محمد اي مراد آفرينش برس يكدم به داد آفرينش
فلك بيهوده بود وآسمان هيچ نبودي گر نماد آفرينش
اگر فكر بدن خواهد شد آدم در آخر كرگدن خواهد شد آدم
ندانم كي به درگاه خداوند به فكر آمدن خواهد شد آدم
خوشا از آسمان ابر سياهي زند آتش به اين ملك تباهي
شنيدم از يكي درويش دانا كه اين دنيا نيرزد پر كاهي
دلم خواهد كنم خدمت به مردم كه خوبي در زمانه كي شود گم؟
به هر آواره سازم سرپناهي به هر بيچاره بخشم نان گندم
مسلمانان همه گرد هم آييد گره از كار همديگر گشاييد
به شهر كوفيان با قرص ناني دل يك بينوا را خوش نماييد
اگر هشيار اگر مستيم رفيقان ز دنيا رفتني هستيم رفيقان
بسازيم توشه ي راه قيامت چرا؟تاكي تهيدستيم رفيقان؟
چو داني يكزمان بايد بميري نيرزد ملك اين دنيا اميري
خدا را خوش نمي آيد كه اكنون چنين بر بينوايان سخت گيري
نيرزد ملك اين دنيا پشيزي چه مي خواهي ازاين دنيا چه چيزي؟
به آغوش جهان گر مي گريزي فلك خوارت كند هرچند عزيزي
محرم معني آه حسين است محرم جلوه ي ماه حسين است
اگر در جستجوي راه عشقي نشانش كربلا راه حسين است
حسين جان اي حسين جان اي حسين جان
شهيد راه عشق ودين وايمان
بنازم پيكر خفته به خونت
كه درس عاشقي داده به انسان
الهي عاشقان را خستگي نيست بجز عشق رخت دلبستگي نيست
رهاشو اي دل اين دنيا رها كن كه ماندن معني وارستگي نيست
مسلمانان بترسيد از اسارت بپرهيزيد از اين ديو امارت
به درويشي اگر خو كرده باشيم به سلطاني رسيم با يك اشارت
مسلمانان رهايي راه دارد مسيري از زمين تا ماه دارد
كسي گرددرها از هر اسارت كه اشك شوق وسوز آه دارد
مسلمانان به قبله خو بگيريد نياز قلب خود از او بگيريد
گلي چيده ز بستان محمد از او رنگ وجلا وبو بگيريد
عشق مولا يك شرر خواهد همين شور وحالي مختصر خواهد همين
مثل درودشان بگو يك يا علي ساده بنگر يك نظر خواهد همين
خوشا آنان كه عمري ساده دارند چو درويشان رضا بر داده دارند
به رغم سادگي مانند رندان بساط اشتياق آماده دارند
خدايا من چه گويم اين كن آن كن
خودت فكري به حال ناتوان كن
صلاح وخير آدمها تو داني
همان كه بهتر است يارب همان كن
خدايا جز توام فرمانروا نيست بجز فرمان تو حكمي روا نيست
بفرما تا به فرمانت بكوشيم كه فرمايش بجز حكم خدا نيست
گرفته خواب خوش از ديدگانم غم بيداري آيندگانم
خدايا تا دمي كه زنده هستم مكن غافل ز ياد زندگانم
به دنيا هركسي گم كرده چيزي كه برايشان بود حكم عزيزي
اگر آن گمشده پيدا شده بود نمي شد بين ما جنگ وستيزي
زماني لايق ديدار گردي كه از خود خواهي ات بيزار گردي
رسيده وقت آن كز خواب غفلت دلا برخيزي وبيدار گردي
ندارد دار فاني آبرويي خوشا رفتن از آن بي آرزويي
گلي ناچيده وناديده بگذر كه اين گلشن ندارد رنگ وبويي
چوبينم مردمان بيگانه از هم سراپا مي شوم ديوانه از غم
يكي درد آشنا كو تا بگويم غم غربت چه مي سازد ز آدم
چوبينم يك نگاه خسته در پيش به جانم مي خلد ازاين نظر نيش
نمي خواهم در اين دنيا ببينم دلي را خسته وغمگين ودلريش
دلا از مردم بيچاره ياد آر ز سرهاي به دشت آواره ياد آر
ز چشمان به اشك آلوده گشته زدلهاي به خون صد پاره ياد آر
جگونه زنده ايد اي قوم رنجور در اين بازار تزوير و زر و زور
بميرم من به حال آن ضعيفان كه محرومند و زنده بر لب گور
بمانيد اي گروه خوش نشينان كنار سفره ي خود با عزيزان
خدايي هم در اين نزديكي ماست كه ياد آرد ز حال بي نصيبان
چه بيزارم ز روي خوش نشينان كه در آنان نديدم دين وايمان
به نابودي كشيده اين جهان را زن وموسيقي ومشروب ايشان
اگر آدم شود آگاه از ايمان نمي آيد دمي كوتاه از ايمان
ره ما مردمان با هم يكي نيست مشخص مي شود اين راه از ايمان
خدايا چشم دل بگشا به رويم كه بي معنا نباشد جستجويم
خودت فرموده اي گامي بنه پيش پس از آن ده قدم آيي به سويم
خداوندا كمي دورم كن از خواب كه يابم ذوق يك بيداري ناب
كه ترسم طي شود اين روزگارم بدون توشه اي چون گنج ناياب
Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA